Στο πλαίσιο του εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων (18/5) με θέμα «Η Δύναμη των Μουσείων», το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ), σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας Κορινθίας 2022/Corinthian International Photography Festival 2022, τη Φωτογραφική Λέσχη Κορίνθου και το Πελοποννησιακό Ινστιτούτο Τεχνών, παρουσιάζει από την Τετάρτη 18 Μαΐου δύο ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας στο Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας. Την ίδια ημέρα στις 19:00 οι συντελεστές του Διεθνούς Φεστιβάλ Φωτογραφίας Κορινθίας θα παρουσιάσουν στο κοινό τις δύο εκθέσεις.

Συγκεκριμένα:

‘’Save the Forest’’

Φωτογραφική έκθεση της Υπατίας Κορνάρου, ο φακός της οποίας αναδεικνύει, μέσα από ένα ονειρικό τοπίο, επίκαιρα θέματα, όπως η κλιματική αλλαγή, προβάλλοντας την ανάγκη του ανθρώπου να ζητήσει συγχώρεση για την καταστροφή που επέφερε στη φύση, με ιδιαίτερη έμφαση στα δάση.

‘’Country Mysteries: Blue Hour Tales’’

Φωτογραφική έκθεση της Lizza Mazzei, με όψεις της ιταλικής υπαίθρου, μέσα από μια εικαστική προσέγγιση που γεννούν η γοητεία και το μυστήριο των αγροτικών τοπίων.

Διάρκεια εκθέσεων: 18 Μαΐου - 30 Ιουνίου 2022
Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά, εκτός Τρίτης, 10:00 - 18:00

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, στο τηλέφωνο 27470 22279 (καθημερινά, εκτός Τρίτης, 10:00-18:00) και με το Διεθνές Φεστιβάλ Φωτογραφίας Κορινθίας, στο τηλέφωνο 27410 73509, globals [at] otenet.gr, υπεύθυνος Σωκράτης Λαμπρόπουλος.

* Λόγω των ειδικών συνθηκών, και έχοντας ως προτεραιότητα τη δημόσια υγεία, η δράση θα πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τα προβλεπόμενα μέτρα.

** Στο πλαίσιο του εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων, την Τετάρτη 18/5 η είσοδος στα εννέα μουσεία του Δικτύου ΠΙΟΠ είναι ελεύθερη. Επιπλέον, τα αντικείμενα και οι εκδόσεις του Ιδρύματος θα προσφέρονται με έκπτωση 10% στα πωλητήρια των Μουσείων ΠΙΟΠ, στο MUSEUMSHOP Αθήνας (Στοά Σπυρομήλιου) και στο MUSEUMSHOP Θεσσαλονίκης (Λ. Νίκης 9Α και Δημοσθένους).

Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας
200 16 Στυμφαλία Κορινθίας
Τ: 27470 22296 | www.piop.gr

SAVE THE FOREST
Υπατία Κορνάρου

PHOTOGRAPHIC PROJECT: SAVE THE FOREST

Η μητέρα φύση σε όλη τη γη εκπέμπει μηνύματα για την διάσωση της. Οι κλιματικές αλλαγές δεν είναι μια συνωμοσιολογική θεωρία αλλά μια πραγματικότητα που απειλεί με την εξαφάνιση του πλανήτη.

Το φωτογραφικό πρότζεκτ “SaveTheForest”, δημιουργήθηκε από την ανάγκη του ανθρώπου να ζητήσει συγχώρεση από τα δάση για την καταστροφή που επέφερε στην φύση με τις πυρκαγιές του καλοκαιριού στην χώρα μας. Η ανθρώπινη ύπαρξη περιπλανιέται μέσα στο δάσος, στέκεται δίπλα στα δέντρα, τα ζώα της, ως ψυχή πλέον, αναζητώντας την εξιλέωση. Η φύση είναι η κατοικία του ανθρώπου. Οι φωτιές έκαψαν το σπίτι του.

Τα τοπία έχουν λέξεις, παράγουν ήχο στο φως και σιωπούν όταν κραυγάζουν. Ο φακός αποκτά μια συνειδησιακή καταγραφή της απώλειας, σχεδόν απολογείται για την παρουσία του. Μαγεύεται από έναν άχρονο τόπο που εμπερικλείει μια ετερόκλιτη γοητεία. Οι μνήμες ενσαρκώνουν το παρόν μιας δυστοπικής μαρτυρίας για όσα συνέβησαν.

Το έργο περιλαμβάνει μια σειρά από θεματικές ενότητες όπου όλες όμως συγκλίνουν στην ενσυναίσθηση προς την φύση, με έμφαση τα δέντρα. Το «Snow», «Rain», «BurnForest» και «BurnHome» είναι ένα μέρος από τους τίτλους που συνθέτουν το παζλ των λήψεων. Η ιδέα για την ποικιλομορφία των θεματικών εμπνεύστηκε από τις ίδιες τις συνθήκες των τοπίων. Η ομορφιά τους έγκειται στην διαφορετικότητά τους.

Η ενότητα “burnhome” δημιουργήθηκε με έναν εξολοκλήρου συμβολικό χαρακτήρα. Το καμένο σπίτι στις λήψεις δεν εννοείται ως «ανθρώπινη οικία» αλλά ως την «φύση-κατοικία», που φιλοξενεί και την ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος δεν πενθεί για μια εξωτερική απώλεια, πενθεί για την ίδια του την ύπαρξη.

Ένα επίσης σημαντικό στοιχείο των κάδρων που επαναλαμβάνεται συχνά είναι το μπαλόνι. Ως σύμβολο λοιπόν, εμπεριέχει όλα εκείνα τα συναισθήματα που προσπαθεί να εκφράσει ο άνθρωπος ώστε να εξιλεωθεί. Είναι δηλαδή η συγχώρεση που αναζητά. Τα συναισθήματα ποικίλουν, έχουν λύπη, αγάπη, αγωνία, φόβο, θυμό, κ.λ.π. Η περιήγηση ξεκινάει με την συνειδητοποίηση του μεγέθους της καταστροφής και καταλήγει με την ανθρώπινη ύπαρξη, όπου μαζί με την συνειδητότητα της, ακροβατεί μέσα στα κάδρα.

Ενώ πολλές εικόνες του έργου εξομολογούνται το γκρίζο, είναι παράδοξα εντυπωσιακό πως μέσα κυριολεκτικά στις στάχτες φυτρώνουν λουλούδια. Ενώ πέφτει η βροχή πάνω στους μαύρους κορμούς των δέντρων, στην παύση της, προβάλλει ένα ουράνιο τόξο δίπλα τους. Το δάσος κατοικείται από αγάπη για εμάς, στο οξυγόνο του αναπνέουμε.

Η δημιουργία του “SaveTheForest” φαινομενικά μπορεί να περικλείει την προσωπική εξομολόγηση ενός δημιουργού, όμως δεν είναι απλά μια καλλιτεχνική ανησυχία, αφορά όλους μας. Στην προσέγγιση του έχει ως σημείο αναφοράς την «ψυχή». Ως «ψυχή» ορίζει την ισορροπημένη συνύπαρξη όλων όσων κατοικούν την γη, ώστε, αυτός να είναι ο μόνος δρόμος για ευδαιμονία.

Επιθυμία είναι η αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης μέσα από την σύγκριση κάδρων, πριν και μετά την καταστροφή. Οι λήψεις έχουν δημιουργηθεί σε καμένες δασικές περιοχές αλλά και σε υγιείς.

Για την πραγματοποίηση της ιδέας έχουν συμμετάσχει καλλιτέχνες όπου ανταποκρίθηκαν άμεσα παρόλο τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετωπίσαμε για την ολοκλήρωση των φωτογραφίσεων. Θα ήθελα να εκφράσω τις προσωπικές μου ευχαριστίες καθώς η συμμετοχή τους ήταν καταλυτική για την δημιουργία του πρότζεκτ.

Artists: Νικόλας Φουρτζής, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ελισάβετ Καβαλάκη, Άρτεμις Παππά, Μηνάς Κούρτης, Κωνσταντίνα Γιαλέλη

SAVE THE FOREST

Mother Nature all over the earth sends messages for her rescue. Climate change is not a conspiracy theory but a reality that threatens the planet.

The photographic project "Save the Forest", was created by the need to ask forgiveness from the forests for the destruction caused to nature during the summer fires in Greece.

Human existence wanders in the forest, stands next to the trees and the animals. This existence is like a soul now, seeking for atonement. Nature is the home of man. So, the fires burned the man’s own house.

Landscapes have words, they produce sounds in the light and they are silent when they scream. The lens acquires a conscious recording of the loss; the camera almost apologizes for its presence, enchanted by a timeless place that encloses a heterogeneous charm. Memories embody the present of a dystopian testimony of what happened.

The work includes a series of thematic sections where all converge on the empathy for nature, with an emphasis on trees. "Snow", "Rain", "Burn Forest" and "Burn Home" are some of the titles that compound the puzzle of the photographs. The idea for the diversity of themes was inspired by the very conditions of the landscapes. Their beauty lies in their diversity.

The "burn home" section was created to be completely symbolic. The house burned in the shots is not meant as a "human home" but as the "nature-home" that hosts humanity. Man does not mourn an external loss, he mourns for his own existence.

Another important element of the photos, often repeated, is the balloon. As a symbol it contains all those emotions that we try to express in order to atone for the disaster caused, seeking for forgiveness. Emotions vary; there is sadness, love, agony, fear, anger, etc.

The concept presents the length of the catastrophe and then focuses on the human existence and consciousness, while both of them are trying to find balance inside the photos.

Many images of the work confess the gray. It is paradoxically impressive that flowers literally grow inside the ashes. As the rain falls on the black trunks of the trees, a rainbow appears next to them. The forest has inhabited by love for us, we breathe its oxygen.

The creation of "SaveTheForest" may seem to involve the personal confession of the creator, but it is not just an artistic interest, it concerns us all. The center of the project is the "soul". Defining "soul" as the balanced coexistence of all those who inhabit the earth and that lead us to the only way to happiness.

Desire is the awakening of human consciousness through the comparison of images, before and after the catastrophe. The shots have been taken in burned forest areas but also in healthy ones.

For the realization of the idea, artists have participated where they responded immediately despite the adverse conditions we faced for the completion of the photographs. I would like to express my personal thanks as their participation was the catalyst for the creation of the project.

Artists: Nicholas Froutzis, Miranda Zissimopoulou, Elissavet Kavalaki, Artemis Papa, Minas Kourtis, Konstantina Gialaleli

Βιογραφικό

Η Υπατία Κορνάρου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου φωτογραφίζει και ζει. Ασχολείται με την καλλιτεχνική φωτογραφία από την εκκίνηση της στον φωτογραφικό κόσμο. Με το έργο της έχει πάρει μέρος σε Διεθνή και Εγχώρια Φωτογραφικά Φεστιβάλ. Αρθρογραφεί και παρουσιάζει φωτογραφικό υλικό στο περιοδικό «Photonet». Επίσης αρκετές φορές έχουν φιλοξενηθεί οι σκέψεις της για την φωτογραφία μαζί με φωτογραφίες της, σε σημαντικά site («Photologio», «NexusMedia», «Lifetone», «PolisMagazino»).

Από το 2009 εώς και σήμερα φωτογραφίζει Φεστιβάλ Θεάτρου και χορού («Νέων καλλιτεχνών - Τα 12 Κουπέ», «Σύγχρονου χορού-Compartments Dance Project» στο «Τρένο στο Ρουφ»).

Ασχολείται κυρίως με τη φωτογράφιση θεατρικών και χορευτικών παραστάσεων. Στην εξέλιξη της έρχεται η στιγμή που νιώθει έτοιμη να επικοινωνήσει σκέψεις και συναισθήματα, επιχειρώντας την δημιουργία φωτογραφικών πρότζεκτ.Tον τελευταίο χρόνο, έχει ενεργή συμμετοχή στα socialmedia, ειδικότερα στο Instagram, όπου σημαντικές διεθνείς φωτογραφικές κοινότητες συνεχίζουν να παρουσιάζουν το φωτογραφικό της έργο.

Τα τελευταία χρόνια, διδάσκει σε φωτογραφικά σεμινάρια που έχουν διοργανώσει καλλιτεχνικές σχολές ή χώροι δημιουργίας και τέχνης (Πολιτιστικός Σύλλογος ΕΥΔΑΠ, TabulaRasa, Σχολή Ορνεράκη, Θέατρο πυξίδα, SpringPeopleκ.λ.π.).

Η φωτογραφία την έμαθε να διερωτάται ποια είναι η πραγματικότητα, που βρίσκεται και αν υπάρχει. Αναίρεσε αρκετά νωρίς την ψευδαίσθηση ότι φωτογραφίζει την πραγματικότητα. Κάθε φωτογράφιση για εκείνη είναι μια αναζήτηση, μόνο που η βουτιά συμβαίνει κυρίως στο ασυνείδητο.

ΥΠΑΤΙΑ ΚΟΡΝΑΡΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η φωτογραφία με έμαθε να διερωτώμαι, ποιά είναι η πραγματικότητα, πού βρίσκεται και αν υπάρχει. Αναίρεσα αρκετά νωρίς την ψευδαίσθηση ότι φωτογραφίζω την πραγματικότητα. Έτσι, άρχισα να μελετώ το κάδρο, έχοντας ως στόχο την κατανόηση του περιεχομένου. Άπειρες διαπιστώσεις, άλλοτε τις έστρεφα εντός και άλλοτε εκτός. Στην εξέλιξη συνειδητοποίησα πως ό,τι επέτρεπα να εισχωρήσει στο οπτικό πεδίο ήταν το «σημαινόμενο» της ύπαρξής μου. Η σύνθεση μιας φωτογραφίας είναι όλα εκείνα που απουσιάζουν ή υφίστανται στην ψυχή ενός φωτογράφου την δεδομένη στιγμή του «κλικ». Μια εικόνα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν έχει κάτι να πει και ο φωτογράφος υπάρχει επειδή έχει να πει εικόνες. Εδώ παίζεται όμως μια μικρή εξαπάτηση από την πλευρά της φωτογραφίας: «μας υπόσχεται την πραγματικότητα», δηλαδή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο απατηλό κομμάτι του έρωτα: «μας υπόσχεται το ιδανικό». Ο φωτογράφος δεν χρησιμοποιεί λέξεις, έχει κάδρο για επικοινωνία. Δεν κατέχει την πραγματικότητα, ούτε καν την πραγματικότητά του αλλά σίγουρα εμπεριέχεται σε ότι αποτυπώνει με την φωτογραφική του μηχανή. Κάθε φωτογράφιση είναι μια αναζήτηση, μόνο που η βουτιά συμβαίνει κυρίως στο ασυνείδητο.